Beskidy… Wymarzone miejsce na rowerowy weekend, chociaż dwa, trzy dni to stanowczo za mało, aby objechać choćby dziesiątą część tras i o wiele za mało, by nacieszyć się zabawą w tak nadzwyczajnie pięknym terenie. Za każdym razem, gdy wyruszam na wycieczkę, wytyczam sobie inne trasy. Choć korzystam z tych samych szlaków, nie powielam poprzednich wycieczek. Podstawowa zasada brzmi – istotne, żeby okolica się za szybko nie opatrzyła. W tym konkretnym przypadku będzie o to trudno. Beskidy są olbrzymim terenem, urozmaiconym licznymi kotlinami, pociętym grzbietami wielokrotnie rozgałęzionych pasm Baraniej Góry, Stożka czy Szyndzielni. Ciekawie ukształtowany, niełatwy teren, ale dający dużo satysfakcji i radości z jazdy. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.
Najwyższymi szczytami Beskidów, na które można i należy wjechać rowerem, są (od strony Szczyrku): Klimczok (1117 m n.p.m.), Szyndzielnia (1026 m n.p.m.), Skrzyczne (1257 m n.p.m.), Barania Góra (1220 m n.p.m.); od strony Wisły: Wielka Czantoria (995 m n.p.m.), Stożek Wielki (978 m n.p.m.) i drugie pasmo: Równica (884 m n.p.m.) i Trzy kopce (810 m n.p.m.). Cyframi nie należy się jednak przejmować. Z perspektywy siodełka rowerowego wygląda to znacznie przyjaźniej. Beskidzkie góry charakteryzują się długimi i łagodnymi grzbietami. To najprzyjemniejsze odcinki tras w przeważającej części prowadzących przez lasy, czasami odkrytym grzbietem, pozwalających podziwiać piękne panoramy. Podłoże jest dobre i stabilne, głównie kamieniste i ziemiste, z dużą ilością korzeni. Czasem można się natknąć na trudniejsze odcinki wyłożone luźnymi głazami, np. zjazd z Hyrcy w kierunku Klimczoka, ale takich miejsc jest niewiele. Nachylenie terenu zróżnicowane, czasami łagodne, ale częściej strome. To są góry! Tu trzeba przyjechać przygotowanym kondycyjnie i sprzętowo. Im lepsze przygotowanie, tym większa przyjemność z jazdy.
Ciąg dalszy w numerze 9(10)/2003
