Trzecia w nocy, środek zimy. Stoję przed rozwieszoną na ścianie pokoju mapą Ameryki Południowej i dzwonię do Arka. Dwie godziny później mamy ustaloną trasę. Obaj, rozgorączkowani, obracamy się z boku na bok, próbując wreszcie zasnąć i przegonić spod zamkniętych powiek obrazy znane dotąd z telewizji i prasy: Machu Picchu, Altiplano, Atakama, Salar de Uyuni.

Jakieś sześć miesięcy później, 16 lipca, lądujemy w zimowej scenerii Santiago de Chile. Na taśmie podającej bagaże powoli wyłaniają się kolejne elementy naszego ekwipunku: sakwy, plecaki, jakaś torba, wreszcie zapakowane w kartony rowery. Dotarliśmy. Dookoła wszystko nowe. Na zewnątrz jakieś -2 °C, w środku potężny ruch, przepychanie się turystów z całego świata, gorączka odjazdów i przyjazdów. Wszyscy o coś pytają i przyjaźnie zagadują, tymczasem nasz hiszpański nie wykracza jeszcze poza pierwszą stronę rozmówek… Jesteśmy zmęczeni, poddenerwowani, podnieceni przed wyprawą. Dopiero za szklanymi drzwiami lotniska odetchniemy. Siedzieliśmy w siodełkach i pedałowali w stronę centrum miasta. Powoli zaczęło do nas docierać, że właśnie rozpoczęła się realizacja naszego największego marzenia. Jadąc, zatopiliśmy się w rozmyślaniach. Wracały czarne wizje pesymistów wróżących nam albo śmierć pod kołami jakiegoś TIR-a, albo przez ukąszenie węża czy innego oślizgłego paskudztwa, albo przynajmniej jakiegoś poważnego wypadku. Wracały też wszystkie wyobrażenia, które jeszcze w domu zaprzątały nam umysły i kazały podporządkować wszystko jednemu celowi: przemierzeniu Królewskiej Drogi Inków. Z zadumy wyrwały nas ryki klaksonów dwóch starych, żółtych, przepełnionych autobusów, które niemal otarły się o nasze sakwy. Wyprzedziły nas tylko po to, by zajechać drogę, zatrzymać się i zabrać nowych pasażerów… Ciąg dalszy w numerze 1-2(12)/2004