Kaszuby
„Jak Pon Bóg Stworzył swiat, téj wszëscë aniołowie mocno są ceszëlë, le jeden aniół stojôł smutny w nórce i nic nie gôdôł, a to béł aniół Kaszëbów. Tak go sę Pón Bóg spytôł: >>Cësz të jes taczi smutny aniele?<< A on rzekł: >>Jakże jô ni móm bëc smutny, Boże. Calëtczi swiat tak jes piękno stworzył, le Kaszëbë jes ostawił tak biedné: le piôseczk na nich i piôseczk, a nic więcyj<<. Pón Bóg sę przezdrzôł na Kaszëbë i rzekł: >>Po prôwdze, aniele, mosz sę na co juscëc, ale zazdrzë le do skrzëni, czë tam jesz w nij co je<<. Anioł podniosł wieko i jaż krzyknął z ucechë: >>Jô, tu jesz je skopicą jezór, błotków, lasów i gór. Jesz kawał modrégo morza i përznę dobryj ziemi tu je!<<. Pón Bóg sę usmiéchnął i rzekł: >>Schwac że terô tę skrzënię i wësëp z nij wszëstko, co w nij je twojim Kaszëbóm<<. Anioł zrobił tak, jak Pón Bóg kôzôł, i temu Kaszëbë taczié są piękné.” Tak o tej ziemi opowiada kaszubska legenda. I choć dziś z uporem maniaka staramy się zmieniać ziemię na piękniejszą, wciąż powyższe słowa niosą samą prawdę. Kaszuby to piękna kraina. Można w niej znaleźć różnorodność krajobrazów niespotykaną gdzie indziej, od równinnych, przez sfalowane aż do typowo górskich (tak, to nie bajka). A w tym pejzażu rozrzucone są przepiękne jeziora i wartkie rzeki. Dziś może już nieco mniej jest „błotków”, ale wciąż nie brak lasów. A gdy już nasycimy się pięknem tej ziemi, można wylądować niczym dawny (czytaj wolny) wędrowiec na pustej nadmorskiej plaży „modrego morza”, które szumi zawsze tak samo wspaniale, i jeszcze ten zapach, ta przestrzeń!
